sustuklarım büyür içimde

16 eylül salı gecesinin, unutmaya çalışıpta unutamadığım o güzel gecelerden biri olmasını isteyip istemediğimden emin değilim aslında. derdini dert edindiğim bi kardeşimin yanında, onu dinleyip onu rahatlatmak adına üç beş kelimeyi bi araya getirip konuşmaya çalıştığım o esnada, aslında keşke hiç çalmasa mıydı telefonum, daha mı iyi olurdu inan hiç düşünemiyorum şu anda. ölü gibiyim iki gündür. nereye gitsem, kime baksam, en son iki yıl evvel gördüğüm o gözlerin dikiliyor karşıma. "güzel günlerin hatrına" diyo gözlerin, "aşk herşeyi affeder mi ?". ellerimi tutup gözlerime baktığın o güzel günlerin hatrına yapılan, o senden sonra hiçbir kıza yakıştıramadığım beste varya hani, o beste geliyor sürekli dilimin ucuna. sonunu getirmeden susuyorum. telefondaki sözlerin iki gündür yankılanıyor kulaklarımda. sanki aynı konuşma devam ediyormuş gibi susuyorum sorularına. hani beceremedim ya yine konuşmayı. dediğin gibi olsun, hiç değişmemişim işte..